ZOR UYANMAK

Akar kan, kirlenir zaman

Eskiye döner

Bir an’dır hatırlanan.

Kırık, dipsiz, soğuk,

Bir zemheri düşünde

Ateşler içinde bozuk zamanlara uyanılan.

Kağıda dökülemeyecek sözlerdir söylenilen

Sızar bir yanımdan

Gömleğimden damlar kan,

Yüzümde aydınlık bir gün

Cehennemde mutlu yanan.

Ama dudağımda kırık bir gülümseme

Bahar görmüş gibi düşünde

Yarı hayalet, yarı insan

Bir yaz sabahına 

masasında çiçeklerle uyanan

Kalırmı ki geriye?

Sürermi, yeniden yatsam uykuya?

İnsan, dönmez ki gidince, 

geriye…

GEÇ

Güneşi soldurmadan gel,

Bozulmadan denizin mavisi

Yosunları dalgalar oynatmadan yerinden

Martı kanadı yarmadan turkuazı

Gün kızıla dönmeden gel.

Baykuşlar başlamadan ötmeye

Yarasalar çıkmadan daha

Salmadan yasemenler kokusunu

Akşam sefası açmadan

Gün geceye dönmeden gel.

Yolun uzak, kederin yolluk

Yorgunluğun dibe vurmadan

Akşam kuşu konmadan dalına

Gölgeler gece seyrine durmadan

Az da olsa, zamanın varken gel.

Vaktin kalmışken henüz

Sevgiye dair bir umut varken

Elin değerken diğer eline

Diline takılmışken bir nakarat

Kalbin atarken, yolun varken gel

Yarın geç olacak varmak için

Bu günü erken sanarak geçecek gün

Keşkelerin için de tükenecek ömrün

Saltanat bitecek, düşecek taht

Henüz devrin sürerken, bırak her şeyi

Yaşamak için, az da olsa,

                                    zaman varken

gel…