GÖÇMEN

Ayıptı, yasaktı söz söylemek

Kılıç yarasıydı dilden çıkan.

Dikiş tutmaz, sızardı kan

Bir devrandı bir türlü dönmeyen.

Parklar oldu yurdum

Okul bahçeleri, soğuk örtüleri çakılın

Bir umutla çıkardım yola

Mezarım derin mavilerin.

Kardeş kanı dökülürdü yurdumda

Kesik başlar serilirdi yoluma

Bir umut der giderdim

Kainat durdu karşımda.

Açım, bitabım yorgunum…

Kadınlığımı, kızlığımı satarım

Bir lokma umut derim karşılığında

Ekmek parası değil aldığım.

Aç, kaçak geldimse karşına

Tavuğumu bıraktım, koyunumu saldıysam

Tutmaz kilitler vurduysam evime

Çevir beni, giderim kendi yurduma.

Yandığım ateştir yakacak seni de

Döktüğüm yaştır ağlatacak seni de

Geçerken derin maviliklerinden

Düştüğüm sudur boğacak seni de.

Bir lokmalık yer var mı

Sofranızda bana da?…